سیارک های قاتل فراوانند. ناسا آماده انجام کاری در مورد آن است

DART از هدف گیری لیزری، سایر فناوری های با وضوح بالا برای انتخاب خودکار نقطه ضربه خود استفاده می کند

حادثه روسیه یک هشدار بود.

در یک صبح زمستانی در سال 2013، یک شهاب سنگ به اندازه یک ساختمان چهار طبقه در سراسر کشور فریاد زد، در نزدیکی شهر چلیابینسک منفجر شد و بیش از 1600 نفر را در میان خسارات مالی گسترده زخمی کرد.

تکه سنگ و آهن، که 60 فوت عرض داشت، به عنوان یادآوری خشونت آمیز بود که زمین، که روزانه با هزاران زباله فضاپیما بمباران می شود، به طور دوره ای با قاتلان سیاره های بزرگ تلاقی می کند – و بخش قابل توجهی از آنها بدون سند باقی می مانند.

پس از سال‌ها مطالعه و بحث، ناسا آماده است تا اولین تلاش خود را برای نجات زمین از فاجعه‌ای که دایناسورها را خاموش کرد، آغاز کند، و یک کاوشگر فضایی را به یک سیارک کوبید تا سرعت و مسیر آن را تغییر دهد. آزمایش تغییر جهت دوگانه سیارک (DART) در 23 نوامبر به وقت محلی با موشک SpaceX از کالیفرنیا به فضا پرتاب می شود و به مدت 10 ماه به یک سیستم سیارکی دوتایی خواهد رفت.

ایده این است که اگر انسان‌ها زمان کافی برای واکنش داشته باشند – دهه‌ها متوجه ارجح بودن آن می‌شوند – انرژی کافی می‌تواند به یک صخره سریع منتقل شود تا مسیر آن را تغییر دهد و زمین را از دست بدهد و از یک فاجعه تا و شامل یک رویداد در سطح انقراض جلوگیری کند. (اگرچه موضوعی محبوب در داستان های علمی تخیلی است، اما شایان ذکر است که مجموعه ابزار فعلی ناسا از تکنیک های هل دادن سیارک ها شامل مورگان فریمن، بروس ویلیس یا سلاح های هسته ای نمی شود.)

کیسی درایر، تحلیلگر انجمن سیاره‌ای، در یادداشتی در نوامبر خطاب به اعضا نوشت: «با توجه به ماهیت انتقادی کار، این موضوع طولانی نیست که بگوییم DART ممکن است یکی از مهم‌ترین مأموریت‌هایی باشد که تا به حال توسط ناسا انجام شده است».

لیندلی جانسون، افسر دفاع سیاره ای ناسا در یک کنفرانس خبری در 4 نوامبر گفت: “این آزمایش برای نشان دادن این است که این فناوری به اندازه کافی بالغ است تا در صورت شناسایی خطر برخورد واقعی سیارک آماده باشد.”

در سپتامبر سال آینده – اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود – سفینه DART Dimorphos را هدف قرار خواهد داد، جسم صخره ای کوچکتر و 530 فوتی که از نظر گرانشی به Didymos بزرگتر متصل است، که تقریباً 2600 فوت عرض دارد. جانسون گفت، این دو صخره حدود 1 کیلومتر (0.6 مایل) از هم فاصله دارند و دیمورفوس هر 11 ساعت و 55 دقیقه یک بار به دور برادر بزرگتر خود می چرخد، “درست مانند ساعت”.

این فضاپیما که با سرعت 15000 مایل در ساعت حرکت می کند، 1344 پوند وزن و 59 فوت عرض دارد، قرار است رو در رو با دیمورفوس برخورد کند تا هم سنگ را کسری از ثانیه کند کند و هم دوره مداری آن را در اطراف سیارک بزرگتر چندین بار تنظیم کند. دقایق.

“همه چیز در مورد اندازه گیری انتقال حرکت است: با برخورد سیارک با فضاپیما چقدر حرکت وارد می کنیم؟” اندی چنگ، محقق اصلی این مأموریت در آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان هاپکینز، که این فضاپیما را ساخته و مدیریت می کند، گفت.

دیدیموس 25 سال پیش کشف شد و به خوبی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت (تا جایی که سیارک ها و دنباله دارها وجود دارند). پیش‌بینی نمی‌شود که مسیر آن در آینده با زمین ملاقات کند، اما مسیر نسبتاً نزدیک آن به دانشمندان سکوی آزمایشی خوبی برای رصد با تلسکوپ از فاصله 6.8 میلیون مایلی در اختیار دانشمندان می‌گذارد.

DART از هدف گیری لیزری و سایر فناوری های با وضوح بالا برای انتخاب خودکار نقطه ضربه خود استفاده می کند. همانطور که به سمت صخره حرکت می کند، دوربین این فضاپیما تصاویر را به زمین ارسال می کند. یک ماهواره مکعب کوچک که قبل از برخورد از فضاپیمای اصلی آزاد می شود، تصاویر را از فاصله ایمن نیز ضبط می کند. یک ناشناخته بزرگ: ترکیب سطح جسم کوچکتر و توپوگرافی، که برای تشخیص از زمین بسیار کوچک هستند.

برای بیش از 15 سال، ناسا تحت دستور کنگره برای فهرست نویسی اجرام نزدیک به زمین (NEOs) بزرگتر از 140 متر (460 فوت) بوده است، اندازه ای که برخورد یک سیارک باعث ویرانی عظیمی می شود. به گفته ناسا، در حالی که هیچ سیارکی شناخته شده ای با اندازه بزرگتر از 140 متر شانس قابل توجهی برای برخورد با زمین در 100 سال آینده ندارد، کمتر از نیمی از 25000 NEO تخمین زده شده با اندازه 140 متر و بزرگتر تا به امروز پیدا شده است. دفتر هماهنگی دفاع سیاره ای

درایر گفت که حادثه چلیابینسک در سال 2013 باعث شد تا واشنگتن مورد توجه قرار گیرد و بودجه دفاع سیاره ای با افزایش بیش از 4000 درصدی به 200 میلیون دلار در سال در دهه گذشته، با حمایت فراوان دولت اوباما و ترامپ، جلب شد.

با این حال، چالش‌های شناسایی این قاتلان بالقوه سیاره‌ها دلهره‌آور است. تلسکوپ‌های زمینی از نظر برد محدود هستند، اجسامی که از جهت خورشید نزدیک می‌شوند قابل مشاهده نیستند، بسیاری از سیارک‌ها نور تقریباً صفر را منعکس می‌کنند، و همه به طرز مضحکی با سرعت 43000 مایل در ساعت یا 12 مایل در ثانیه حرکت می‌کنند.

علاوه بر این، همه محلی نیستند. در سال 2017، اخترشناسان اولین بازدیدکننده بزرگ را از خارج از منظومه شمسی، یک ماده عجیب و غریب به شکل سیگار به طول 400 متر به نام Oumuamua که با سرعت 196000 مایل در ساعت در مسیر بازگشت به فضای بین ستاره‌ای به دور خورشید چرخید.

ناسا با فرض موفقیت آمیز بودن ماموریت، پس از بدست آوردن اطلاعاتی از انهدام DART در Dimorphos، آزمایش های بیشتری را برای تکنیک های تغییر مسیر خود برنامه ریزی می کند.

“تراکتور گرانشی” ایده دیگری است که فعالانه در حال بررسی است، مفهوم اتصال یک فضاپیما به یک سیارک برای افزایش جرم آن و تغییر آهسته مدار آن است.

با این حال، مشاهده برای جلوگیری از تکرار سرنوشتی که برای دایناسورها رقم خورد بسیار مهم است. ناسا و سایر دانشمندان در حال تلاش برای از دست دادن رصدخانه آرسیبو در پورتوریکو در سال گذشته هستند که نقش کلیدی در ارزیابی راداری اجرام نزدیک به زمین داشت و به محققان در تعیین اندازه و مدار آنها کمک کرد. جانسون، مدافع زمین در ناسا می‌گوید: “کلید دفاع سیاره‌ای این است که آنها را قبل از اینکه تهدیدی برای ضربه باشند، پیدا کنیم.”

(این داستان توسط کارکنان NDTV ویرایش نشده است و به طور خودکار از یک فید سندیکایی تولید شده است.)