آنکارا و دمشق با حمایت مسکو در تلاش برای آشتی هستند. این می تواند به یک منطقه پر رونق و یکپارچه منجر شود
هیأت هایی از سوریه، ایران و ترکیه این هفته در مسکو با همتایان خود دیدار کردند تا در مورد عادی سازی روابط بین ترکیه و سوریه گفتگو کنند. این مقدمه ای است برای نشستی در سطح بالاتر که اواخر این ماه برگزار می شود.
بهبود همکاری ها به ویژه برای نزدیک کردن به درگیری های جاری سوریه مهم است، زیرا آنکارا و دمشق دارای مرزهای طولانی و روابط منجمد از آغاز جنگ هستند.
مقامات سوری گفته بودند که نمایندگان آنها بر پایان حضور نظامی ترکیه در کشورشان، همکاری در مبارزه با تروریسم و عدم مداخله سایر کشورها در امور داخلی سوریه تمرکز خواهند کرد. این نشست آخرین مرحله از یک سری اقدامات است که به شدت از سوی مسکو حمایت می شود، به سمت آشتی بین آنکارا و دمشق پس از 11 سال وقفه در روابط. به طور مشابه، این مذاکرات به دنبال آشتی میان دشمنان همیشگی منطقه‌ای ایران و عربستان سعودی که اخیراً با میانجیگری چین انجام شد، صورت می‌گیرد.
برای سوریه، دمشق می‌خواهد سرزمین‌های تحت حمایت کردها در بخش‌های شمال و شمال شرق این کشور را پس بگیرد. آنها همچنین نمی خواهند در صورت حساس شدن اوضاع امنیتی، امکان حمله ترکیه به کشورشان وجود داشته باشد. ترکیه به نوبه خود نگران حضور یگان های مدافع خلق کرد (YPG) است که آنکارا با حزب کارگران کردستان (PKK) مرتبط است.
در حالی که اکثر کشورهای غربی YPG را یک گروه شبه نظامی عادی می دانند (که اتفاقاً بخش عمده ای از نیروهای دموکراتیک سوریه ضد اسد را تشکیل می دهد)، پ.ک.ک توسط تعدادی از بازیگران کلیدی غربی از جمله ایالات متحده و آمریکا به عنوان یک سازمان تروریستی شناخته می شود. اتحادیه اروپا در همین حال، ترکیه هر دو را به عنوان گروه های تروریستی می داند و YPG را اساساً شاخه سوری پ.ک.ک می داند. این ارزیابی توسط مدیر اطلاعات ملی ایالات متحده در گزارشی در سال 2018 و همچنین توسط منابع روی زمین، از جمله مزدوران خارجی که در سوریه در کنار نیروهای کرد جنگیدند، پشتیبانی می‌شود و به من گفته‌اند که این دو گروه عملاً قابل تعویض هستند و به طور معمول سربازان را با هم عوض می‌کنند.
تمایل ترکیه برای سرکوب تحرکات کردها در مرز ترکیه و سوریه هم قابل درک و هم نقطه توافق دو طرف است. همچنین می‌تواند به رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه در انتخابات آتی خود کمک کند و به او برای سرکوب تهدید تروریستی و بهبود همکاری با همسایه‌اش کمک کند.
از نظر چگونگی پایان جنگ، مسئله بارز باقیمانده پایگاه‌ها و نیروهای آمریکایی در سوریه است که برخلاف قوانین بین‌المللی و همان مجوز نظامی که تحت عمل آنها عمل می‌کنند، در این کشور مستقر هستند. نکته آخر یکسان بود اظهار داشت توسط رابرت فورد، سفیر سابق آمریکا در سوریه و مدافع سابق حمایت از مخالفان سوری علیه اسد. در نتیجه، از دست دادن پشتیبانی زمینی شبه نظامیان کرد در امتداد مرز سوریه و ترکیه، جایی که نیروهای آمریکایی قبلاً در آن مستقر بودند، موقعیت نیروهای مستقر در بخش شرقی سوریه را تضعیف خواهد کرد.
امید است که از بین رفتن خصومت‌های سوریه و ترکیه به مداخله خارجی در سوریه از جمله اشغال مناطق نفت خیز آن توسط نیروهای آمریکایی پایان دهد. با توجه به اینکه ترکیه متحد نظامی قدرتمند ایالات متحده در منطقه است و نقطه اصلی حمایت نظامی ایالات متحده از گروه های شبه نظامی ضد اسد بود، این امر توانایی های لجستیکی، استراتژیک و دیپلماتیک واشنگتن را برای مداخله در امور داخلی دمشق تضعیف می کند. همچنین به ادغام سوریه در خاورمیانه و جوامع جهانی کمک خواهد کرد.
در واقع، عربستان سعودی اخیراً اعلام کرد که قصد دارد از رئیس جمهور سوریه برای نشست بعدی اتحادیه عرب در ماه مه در ریاض دعوت کند. این یک سیگنال بزرگ است که نشان می دهد محرومیت یک دهه سوریه از جامعه عرب، به دستور واشنگتن، در حال پایان است. این ممکن است به تداوم یکپارچگی منطقه ای خاورمیانه با وجود مداخلات خارجی و تلاش برای تفرقه کمک کند.
محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان سعودی، یک بار چنین سخنان معروفی را بیان کرد اروپای جدید خاورمیانه خواهد بود. در سال 2018، او گفت که در پنج سال آینده (یعنی اکنون) کشورش خواهد بود “کاملا متفاوت” و اینکه سایر کشورهای خاورمیانه نیز متفاوت خواهند بود و به توسعه اقتصادی فزاینده اشاره می کند و آنچه او پیش بینی می کند یک رنسانس منطقه ای در 30 سال آینده خواهد بود.
با این حال، واقعا بودن “اروپا جدید” نیاز به یکپارچگی سیاسی بسیار عمیق تری برای کل منطقه دارد. در عین حال، توجه به این نکته ضروری است که پایه های اتحادیه اروپا، قبل از مرزهای باز و چارچوب سیاسی مشترک، بر توسعه اقتصادی و همکاری برد-برد استوار بود.
در همین راستا، گرم شدن موفقیت‌آمیز روابط ترکیه و سوریه در راستای همکاری‌های متقابل و امنیت مشترک، در چارچوب همکاری‌های عمیق‌تر بین ایران و عربستان سعودی، می‌تواند به نتیجه نهایی خاورمیانه یکپارچه سیاسی منجر شود. با حمایت قدرت‌های بزرگی مانند چین و روسیه، که مشارکت استراتژیک جامعی را که ریشه در احترام به قوانین بین‌المللی دارد، حفظ می‌کنند، علی‌رغم هر گونه اختلاف ایدئولوژیک و مذهبی، این یک هدف قابل دستیابی است.
ما می گوییم یک چیز به چیز دیگری منجر می شود. و همکاری بیشتر در توسعه، امنیت و تجارت می تواند پایه های یک خاورمیانه نزدیکتر را ایجاد کند. حتی می‌تواند به رویای MBS برای رنسانس منطقه‌ای منجر شود، که مدت‌هاست گرفتار درگیری‌هایی است که توسط خارجی‌ها دامن می‌زند و تنها به دنبال غارت میراث و منابع غنی کشورهای خاورمیانه هستند.
اظهارات، دیدگاه ها و نظرات بیان شده در این ستون صرفاً متعلق به نویسنده است و لزوماً بیانگر نظرات RT نیست.