بسیاری به یاد می آورند که ملکه را نماد شروعی جدید برای بریتانیا می دانستند. (فایل)
لندن:
پاملا تاوس 18 ساله بود و هنوز یونیفورم و کلاه پرستارش را بر تن داشت که بعد از شیفت شب راهی مرکز لندن شد و مشتاق بود که در روز تاجگذاری ملکه جدید الیزابت را ببیند.
این اوج عظیمی از سر و صدا بود که او امروز در سن 88 سالگی به یاد می آورد و در حالی که به زمانی فکر می کند که بریتانیا که هنوز هشت سال پس از پایان جنگ جهانی دوم جیره بندی را تحمل می کند، از خوشحالی چشمک می زند و زرق و برق و زرق و برق را می بیند. از آغاز یک سلطنت تاریخی
خانم تاوسه گفت: «ما از سنگرها بالا رفتیم و جمعیت واقعاً عمیق بود.
او گفت: «سپس ناگهان صدای غرش عظیمی شنیدیم و فهمیدیم که احتمالاً ملکه در حال آمدن است.
خانم تاوس روتختی بیمارستان را با نوار قرمز، سفید و آبی تزیین کرده بود، نماد کوچکی از هیجان خوش آمدگویی به الیزابت 27 ساله به عنوان رئیس جدید خانواده سلطنتی در آستانه عصر تکنیکال.
برای برندا پایپر، که روی سنگفرش خوابیده بود تا جایی را در طول مسیر راهپیمایی حفظ کند، از «منظره» محض ملکه که در یک مربی ایالت طلایی گذشته بود، احساس شگفتی داشت.
او در حالی که در آن روز عکس سیاه و سفیدی از خود با دوستانش در دست گرفت، گفت: «این عصر الیزابتی، واقعاً به همین شکل شروع شد. مورد بعدی قهوه‌بارها بود، و سپس اسپاگتی بولونیز، و سپس دامن‌های کوچک. پس واقعاً شروعی بود.»
تاوس و پایپر دو نفر از 12 نفری بودند که با رویترز در مورد خاطرات خود از تاجگذاری ملکه در 2 ژوئن 1953 قبل از تاجگذاری در 6 می پسرش شاه چارلز با همان شکوه و عظمت اما یک صفوف کوچک صحبت کردند. و یک مراسم کوتاه تر
آنها یا بخشی از حدود 3 میلیون نفر بودند که در مسیر راهپیمایی در لندن بودند، در میان کسانی که در مهمانی های خیابانی شرکت می کردند، برای اولین بار تلویزیون را تماشا می کردند، یا از هزاران مایل دورتر در مستعمرات بریتانیا دنبال می کردند.
الیزابت که سپتامبر گذشته در سن 96 سالگی پس از 70 سال سلطنت درگذشت، در سال 1952 با مرگ پدرش ملکه شد: طبق سنت بین جانشینی و تاجگذاری فاصله ای وجود دارد.
تجربه فراموش نشدنی
آن روز در سال 1953 همه شگفت زده نشدند.
اولیو گلداسمیت، که اکنون یک کارمند بازنشسته شورای پناهندگان است، گفت که تجربه او توسط دو دوست شکل گرفته است که دیدگاه خارجی را ارائه کرده اند، یکی از آنها دوران کودکی خود را در هند تحت سلطه بریتانیا گذرانده است و دیگری از پراگ که توسط آلمان نازی اشغال شده بود.
او گفت: «هر دوی آنها بسیار شیفته رفتار انگلیسی‌های بومی بودند.» و افزود که «سلطنت‌گرایی» چندانی را به خاطر نمی‌آورد زیرا آنها در منطقه‌ای زندگی می‌کردند که به «اصول سوسیالیستی» معروف بود.
میلتون جاب، کارمندی در آن زمان در نیجریه تحت حاکمیت بریتانیا، در جشنی محلی شرکت کرد که در آن بچه‌های مدرسه به روسای محلی، روسا و افسران خارجی ملحق شدند. او گفت: من هرگز آن را فراموش نمی کنم.
او بعداً به بریتانیا نقل مکان کرد و انتظار داشت فقط برای سه سال در آنجا بماند اما در سال 2023 پس از ایجاد روابط در این کشور همچنان در لندن زندگی می کند.
“من انتظار بهترین ها را داشتم، و به نظر من، هیچ چیز منفی حواس من را پرت نمی کرد، اگرچه نمی توان برخی از افرادی را که قبلاً یک مرد سیاه پوست را ندیده اند کنار گذاشت.
“ما برای مطالعه آمده بودیم، ما برای یک هدف اینجا بودیم.”
ایو هاروود، که 13 ساله بود وقتی مراسم تاجگذاری را از سنگاپور دنبال کرد، گفت که به یاد دارد فکر می کند دوست دارد روزی به انگلستان برود. او گفت: «این چیزی بود که من واقعاً دوست داشتم تجربه کنم. او در 30 سالگی به بریتانیا نقل مکان کرد.
بسیاری از کسانی که با رویترز صحبت کردند، هیجان آن زمان را به یاد آوردند و ملکه جوان را نماد شروعی جدید برای بریتانیا دانستند.
آنها با احساسات امروزی که بریتانیایی ها با بزرگترین فشار در استانداردهای زندگی از زمان شروع رکوردها در دهه 1950 مواجه هستند، مقایسه کردند.
الکس فالک، که با عکاسان مراسم تاجگذاری کار می کرد، گفت که بریتانیا از دهه 1950 نظم نوک زدن بین المللی را زیر پا گذاشته است، در حالی که دیگران از این که کشور و بافت اجتماعی آن بسیار تغییر کرده است ابراز تاسف کردند.
فیلیپ ویلیامز گفت: من برای نسل جوان امروز متاسفم. فکر می‌کنم الان احتمالاً اوضاع خیلی سخت‌تر از روزهای من بود.»
او نیز مانند دیگران قصد دارد مراسم تاجگذاری چارلز را تماشا کند و مانند دیگران برای پادشاه آرزوی سلامتی کرد.
اما او هشدار داد: این بار باید آرام بگیرم، مخصوصاً در سن و سالم.
(به جز عنوان، این داستان توسط کارکنان NDTV ویرایش نشده است و از یک فید سندیکایی منتشر شده است.)