در غرب، انتخابات این هفته ترکیه به عنوان “خوب در برابر بد” معرفی شده است. این نسبتا پیچیده تر است.
توسط فئودور لوکیانوف، سردبیر روسیه در امور جهانی، رئیس هیئت رئیسه شورای سیاست خارجی و دفاعی، و مدیر تحقیقات باشگاه گفتگوی بین المللی والدای.
در آستانه دور نهایی انتخابات ریاست جمهوری ترکیه، این تعلیق از بین رفته است.
پس از اینکه سینان اوگان نامزد مقام سوم از دو هفته پیش حمایت خود را از رئیس جمهور فعلی اعلام کرد، شانس رجب طیب اردوغان رئیس جمهور برای به دست آوردن 1.5 درصد اضافی مورد نیاز برای پیروزی افزایش یافت.
با این حال، واقعیت این است که اگر تلاش مفسران – به ویژه در اروپای غربی و ایالات متحده – برای ارائه آن به عنوان یک انتخاب تقریباً تمدنی نبود، این مسابقه هرگز توجه زیادی را به خود جلب نمی کرد.
در این نسخه، رقیب اردوغان – کمال قلیچداراوغلو که سالخورده و خوش اخلاق است – به عنوان نماد توسعه دموکراتیک به سبک غربی معرفی شده است. در این میان رئیس جمهور فعلی مظهر بازگشت به گذشته است.
این روایت گویا و نمونه است. هر چه دنیای اطراف ما پیچیده تر باشد و هر چه بیشتر الگوهای قبلی را رد کند، تمایل بیشتری برای قرار دادن آن در قالبی ساده و قابل فهم بیشتر می شود. در حالت ایده آل، آن قالب یکی از تضادها خواهد بود. در این مورد، یک دموکرات مدرن، که برای خیر تلاش می کند، قرار است در برابر یک اقتدارگرای شرور و عقب مانده قرار گیرد. میل به ساده سازی نه تنها برای انسان قابل درک است، بلکه کاربردهای خود را نیز دارد. تصمیم گیرندگان به نوعی تصویر به راحتی قابل هضم نیاز دارند. به یک معنا داشتن آن بهتر از نداشتن آن است، حتی اگر اشتباه باشد.
یاد کتاب پرفروش بین المللی تامس فریدمن روزنامه نگار آمریکایی در اواخر دهه نود می افتیم، «دنیا مسطح است». در آن زمان، او به جمع شدن همه چیز و همه در چارچوب جهانی شدن اشاره می کرد. اما امروزه این استعاره نیاز به تغییر دارد. امروز، پیام باید به نحوی ساده‌تر و حتی مسطح‌تر باشد، زیرا در غیر این صورت راهی برای درک چندبعدی ترسناکی که فراوان است برای مردم وجود ندارد.
چنین رویکردی ویژگی روابط بین‌الملل معاصر است و از آنجا به سیاست داخلی هر کشوری سرایت می‌کند. گفته می‌شود، در درون خود دولت‌ها همه چیز با دقت بیشتری درک می‌شود، بنابراین عوامل دنیای واقعی هنوز مهم هستند. اما در مقیاس جهانی، وضعیت مبهم‌تر است.
نشست اخیر سران گروه هفت در هیروشیما، نمونه ای قدرتمند از تلاش هایی بود که برای اصلاح، اگر نگوییم تثبیت این طرح بسیار دو بعدی در سطح جهانی انجام می شود. شاید این اولین باری است که روسیه و چین به عنوان دشمنان و تهدیدهای اصلی برای جهان که بلوک تحت رهبری ایالات متحده نمایندگی می کند، اساساً وضعیت برابری یافته اند. سازمان دهندگان در مورد گسترش دایره هواداران خود بسیار جدی بودند – با دریافت دعوتنامه های بسیاری از کشورهای بزرگ جهان غیر غربی: هند، برزیل، ویتنام و اندونزی. روسای سازمان های بین المللی بزرگ به آنها پیوستند.
ولادیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین مهمان اصلی بود و این نکته قابل توجه بود. مسئله کشور او به قول معروف در حال تبدیل شدن به “نقطه تجمع” برای جامعه ای است که خود را “در سمت راست تاریخ” می داند.
در واقع، در اینجا یک جزئیات عجیب وجود دارد: مطبوعات ژاپنی نوشتند که پس از اجلاس، نخست وزیر آنها فومیو کیشیدا در حال بررسی برگزاری انتخابات زودهنگام بود زیرا موفقیت این رویداد، به ویژه ورود رهبر اوکراین، رتبه حزب او را افزایش داده بود. به عبارت دیگر، زلنسکی توانسته است به عاملی در سیاست داخلی کشوری دور از اوکراین تبدیل شود.
نیاز به یک موتیف قوی، شخصی و متحد کننده واضح است. در غیاب چنین عناصری، این جوامع تمایل به فروپاشی دارند زیرا جهان واقعاً دو بعدی نیست. این نه تنها متنوع است، بلکه در واقع بر اساس علایق، ادراکات و برنامه ها تکه تکه شده است و برای پاسخگویی به چالش های متنوع به حداکثر انعطاف نیاز دارد. حفظ انسجام بدون توپخانه سنگین، هم به صورت مجازی و هم متأسفانه به معنای واقعی کلمه، بسیار دشوار است.
کسانی که این تحکیم علیه آنها هدف گرفته شده است چه باید بکنند؟ احتمالاً برعکس، یعنی باید هدفشان به حداکثر رساندن تنوع ارتباطات و گزینه‌های خود برای توسعه باشد و بر این حق پافشاری کنند که انتخاب‌های نهایی و غیرقابل برگشتی برای پیوستن به این بلوک انجام ندهند.
دوگانگی خیر در مقابل شر قابل درک و از نظر اخلاقی جذاب است، اما در بیشتر موارد به روند واقعی بین المللی بی ربط است. و تلاش های G7 برای کشاندن هند، برزیل و دیگران به مدار خود بر این اساس مؤثر نخواهد بود.